Iemand met een gebroken been vragen om de marathon te lopen doe je niet, dat is niet normaal. Er is zichtbaar iets aan de hand en daar houd je toch rekening mee? Natuurlijk!
Maar wat als iets onzichtbaar is?
Ik voel ik voel wat jij niet ziet, ik voel ik voel wat jij niet voelt.
Veranderingen in je lichaam en de impact die een onzichtbare aandoening heeft op je dagelijks functioneren is ingrijpend en moeilijk. Ingrijpend, omdat het je leven behoorlijk overhoop kan gooien. Daar waar alles zo normaal en vanzelfsprekend leek, is niets meer vanzelfsprekend. Moeilijk om aan toe geven en moeilijk om uit te leggen (Wat je overigens niet verplicht bent.) Je hebt de behoefte om je verhaal te doen en wilt graag begrip en erkenning. We zijn geneigd om ons te verantwoorden. Onder dit verantwoorden ligt vaak een schuldgevoel.
Verantwoorden, omdat er aan de buitenkant niets zichtbaar is. Je ziet er goed uit, gebruind door de zon, leuke kleren aan en je maskeert daarmee wat je werkelijk van binnen voelt en wat er gaande is. Een mening is snel gevormd, vooral als iets niet zichtbaar is. We oordelen, veroordelen, zijn geneigd om de ‘arts’ uit te hangen en weten in no time wat iemand nodig heeft zonder ons te hebben verdiept in de persoon, het verhaal of de aandoening.
Ken je de goed bedoelde adviezen:
*Als je er niet aan denkt, dan is het er niet.
*Zoek afleiding, doe leuke dingen dat helpt.
*Je moet er meer op uit, op de hoek van de bank zitten in je bubbel lost het niet op.
*Als je werkt heb je zingeving wat bijdraagt aan herstel.
*Je moet zorgen dat je meer onder de mensen komt, dat doet je goed.
*Heb je al eens gedacht aan…..? Dan komt er een hele batterij aan hulpverleners of zelfhulpboeken voorbij. Goed bedoelde adviezen en met de juiste intentie, maar soms zijn er andere belangen. Het versterkt je worsteling en er ontstaat twijfel. Moe om de strijd nog aan te gaan, kies je ervoor om je meer en meer terug te trekken. Het ontbreekt je aan energie om uit te leggen wat je hebt. Deze energie heb je niet beschikbaar, die heb je nodig voor je herstel.
Ja maar wat dan wel?
Het start met kiezen voor jezelf en jezelf onvoorwaarlijk toestemming geven om ziek te mogen zijn. Accepteer dat wat is, is! "Ja Marjan, jij hebt makkelijk praten." Nou, dat valt tegen, want ik spreek uit ervaring. Overtuigingen, oude patronen, niet helpende gedachten zijn vaak enorm sterk. Het is het pad dat je misschien je hele leven al hebt bewandeld en doe het dan maar eens anders. Ons brein is van nature “lui” . Het kiest graag de route die bekend is.
Waarom dan energie stoppen in een nieuw pad? Het doorbreekt de manier waarop je naar jezelf kijkt en je interne spraak. Vertel jezelf dagelijks wat je wel wilt, kunt en waar je verlangen ligt. Schrijf het op en lees het elke dag. Herhaal zo vaak als mogelijk. Zo leg je een nieuwe route aan en verdring je oude, niet constructieve gedachten en overtuigingen naar de achtergrond.
Vertrouw op jezelf en de route die jij kiest. Vraag ondersteuning en hulp bij die mensen waarbij het goed voelt. Luister naar je intuïtie. Neem even afstand en tijd voordat je reageert. Zo creëer je ruimte en kun je antwoord geven (of niet) vanuit je Zijn in plaats vanuit emoties.
"Zet jezelf op de eerste plek, ga de verbinding aan met jezelf. Wees één met jezelf, zo blijf je uit de tweestrijd"!
Herken je jezelf in het verhaal? Als coach en ervaringsdeskundige kom ik graag met jou in contact. Praat erover en laten we kijken wat er wel is. Dit draagt bij aan de kwaliteit van jouw leven en in de route naar herstel.
Comments