Waarnemen.
Vanuit welk perspectief kijk jij?
Wat aan de buitenkant te zien is, is geen afspiegeling van wat er zich aan de binnenkant afspeelt.
Afgelopen week heb ik deze foto gemaakt. Op de foto ontbreken de bomen, terwijl ze er wel zijn. Dit kunnen we zien aan de weerspiegeling in het water. Onze aandacht gaat vaak naar de buitenkant van de boom. We zien de wortels, de stam, takken, bladeren, kleur, vorm enz.
Wat er binnen in de boom zit laat zich raden, maar zeker weten doen we het niet. We ontlenen deze kennis aan omgewaaide- of afgeknapte bomen. Waarom is juist deze boom omgewaaid en niet die ernaast stond? Waren de worstels zwak, was de boom ziek?
Ik zag in de foto een mooie metafoor voor hoe we geneigd zijn naar mensen kijken.
We zien de buitenkant. Postuur, kleding, haarkleur, gezichtsuitdrukking enz.
Net als bij de bomen, weten we niet wat zich aan de binnenkant afspeelt, dit is onzichtbaar.
We oordelen, hebben een mening en beoordelen op basis van eigen normen en waarden, van ervaringen of kennis uit boeken en komen met goed bedoelde adviezen. Adviezen die goed bedoeld zijn, maar die we ongevraagd geven zonder te checken of ons te verdiepen in waar iemand doorheen gaat of mee worstelt. Iemand die er misschien alles aan doet om beter te worden, maar dit vergeten te vragen. Het verschil zit in waarnemen of slechts kijken.
Wie weet heeft iemand een lichaam met een eigen wil.
Elke stap die moeilijk voelt, een glimlach die eigenlijk pijn bedoelt.
Een reis onbekend en zwaar, door dagen van mist en een weg zonder kaart.
Iemand die leeft met een onzichtbare aandoening, met verlies, met rouw, pijn, angst en verdriet.
Hoe zou het voor iemand zijn om geen advies te geven, maar te vragen wat iemand nodig heeft?
Heb je een goed advies? Dat kan, maar vraag toestemming, zo toon je respect en kan de ander de keus maken om dit te ontvangen.
Even een luisterend oor, de erkenning, een kopje thee drinken, iets leuks delen, een wandeling maken (als dat mogelijk is), Leen je schouder, zodat iemand even kan leunen.
Geef tijd, geef ruimte, zeg dat je het ook niet weet, erken iemand, spreek uit dat je je machteloos voelt, zo graag iets wilt betekenen. Laat iemand huilen, totdat er geen tranen meer zijn of... houd een paar over om daarna tranen te kunnen lachen.
Wetend dat je er niet alleen voor staat is betekenisvol en helend.
Gewoon ZIJN, zonder verwachtingen, zonder woorden... Dit zijn de parels.
In die verbondenheid schijnt de zon, al hoe duister het soms voelt.
Ik spreek hier als ervaringsdeskundige.
Dit maakt dat ik mijn werk als coach, maar bovenal als mens kan doen.
**In een coachsessie gaf ik iemand warme sokken en een dekentje. Na afloop zei ze: "Je bent de eerste in mijn leven die mij warme sokken geeft." (Vrouw van 60 jaar) Ze was geraakt en ontroerd.
Comentarios